Un novo relato.
Este gañou un certame literario de Poio, e saíu a luz no ano 2004.

Un morto é unha desgraza.

Un millón de mortos, unha estatística.

       

         A semana pasada o meu profesor de matemáticas dixo que nós eramos xente afortunada, sen problemas serios. Que en moitos lugares do mundo, o principal é esquivar á morte. Moitos rapaces non van á escola, e caen atrapados na rede dos xogos dos maiores.

         Pero eu  teño problemas. Problemas de estatística que plantexa o profesor de matemáticas. Aborrezo a estatística.

         Meus pais tamén teñen preocupacións. Sofren porque cren que non vou remata-la E.S.O., e todo por culpa do meu profesor de matemáticas.

         Matriculáronme nunha academia de reforzo, á que unicamente asistín unha vez, pois sigo sen ser capaz de diferencia-las combinacións das variacións.

         Detesto xogar ás probabilidades.

         Durmo mal polas noites. Soño con permutacións, binomios de Newton, e coas bágoas dos meus pais. Choran porque non vou ser capaz de calcula-las cento vinte palabras distintas que se poden facer coas letras do vocábulo “dolor”.

         Menos mal que aínda reservo nos meus soños compartimentos secretos para Ivanhoe, Tom Sawyer e sobre todo para a Princesa Jessi. Ela coida dos meus soños. Dos bos. E agora bótoa máis de menos que nunca. Despois de nove anos xuntos, xa non está comigo. Cousas da mala sorte. Este curso tocoulle estar en cuarto “A”. A miña aula está no outro lado do corredor. Sen embargo, tódolos días, a primeira hora e antes que ninguén, subo polas escaleiras que dan ás aulas “A” de azar, de amor, e hospédome nos seus movementos, nesa forma de andar que dan corda aos minutos que me quedan de día.

         O xoves pasado, como cada día, entrei o primeiro, e ocupei a miña localidade de desapercibido. Jessi non chegara. A aula pechouse xa coa profesora dentro. Permanecín alí, inmóbil. O tempo detívose, e eu, eu non topei sentido á vida. Sen pensar en nada, pensei nela. Que lle  pasaría?

         Unha voz, a do profesor de garda, trouxome de volta do mundo da dúbida. Acompañoume a miña aula, e como cada xoves, a primeira hora, matemáticas.

         O meu retraso provocou que fose eu o que saíse ao encerado. Non souben distinguir entre casos favorables e casos posibles. Escoitei algunha gargallada detrás dos pupitres debido ao meu desaxuste coa fórmula de Laplace. O profesor preguntoume se me atopaba ben. Creo que non   respondín. E entón encargouse de que me levaran a miña casa.

         Ese día ao igual que moitas persoas  nalgúns lugares do mundo, esquivei á morte. Ese día, o meu reloxo esqueceu marca-las horas.

        A mañá seguinte chegou sen darme conta. Non tomei o autobús ao instituto. Levoume meu pai. Na radio falaban que o segundo motivo de morte entre as persoas menores de vintecinco anos no noso país, era o suicidio. Eu preguntábame cal podería se-la primeira causa.

         Aínda era cedo. A espera era insoportable polo que me dirixín á estación de ferrocarril. Non era o lugar de sempre. Sentinme estraño naquela plataforma. Tres minutos despois, tal vez séculos, vin apearse do tren á protagonista dos meus soños. O corazón palpitou entre latexos e púxose patas para arriba. Con el aínda do revés, vin baixar do mesmo vagón o meu profesor de matemáticas, para o que non pasei desapercibido.

Acompañoume ata ao instituto. Polo camiño díxome que tiña mellor aspecto que o día anterior.

        A primeira hora, unha sobredose de contento invadiume cando sobre o encerado se verteron expresións e fórmulas que compartiron en harmonía espazo co meu entendemento. Despois tocaba Lingua.

        Aborrezo os contidos da materia de Lingua e Literatura Española, e a forma de impartila da miña profesora.

         No primeiro trimestre púxome un oito, non quixen ir polo dez, porque hai cousas que mas reservo, son secretos de estudo. Non quero que ninguén saiba que as sei. Eu identifícome coas frases subordinadas. Vivo nunha continua oración secundaria. A miña vida atopa a aventura nas novelas. Nunca as termino. Quédome sempre a unhas poucas páxinas do final. Quero ser eu, ese Deus que manexa o desenlace das aventuras dos meus heroes. Uns heroes que se filtran polas fendas que a distribución binomial deixa nos meus soños. Aí están os finais da miña novela. Vou á captura de Moby Dick, encárnome en Miguel Strogoff. Comparto viaxe con Gulliver. Vou ao rescate da miña princesa Jesi das garras do Dragón.

         Non teño moitas cousas en común cos meus compañeiros. Son moi raros. A maioría das veces están deformando, con destreza, os seus dedos enriba do teclado do seu teléfono móbil. É a súa arma. Síntome estraño nos recreos que estou con eles. E entón soño desperto cos meus heroes.

        O pasado Nadal os meus pais regaláronme un móbil. Eu non sei moi ben que facer con el. Uns días máis tarde, cando miña nai estaba colocando unhas copas no moble da sala, tropezou con el, e díxome, case como se dun delito se tratase, que non tiña nada na axenda do maldito aparato nin mensaxes de entrada. Dende aquel día, invéntome nomes e teléfonos, e eu mesmo me envío mensaxes baixo nomes diferentes. Quero telos tranquilos, e que non pase o de nove anos atrás.

 Fágolles crer que as tardes dos sábados, que polo xeral as paso fóra da casa, estou con amigos. Sen embargo, voume a un lugar que chamo Nunca Xamais, onde ler é un antídoto á ausencia de Jesi. Eu vístome de heroe e ela  é a doncela á que teño que namorar.

         Esta fin de semana, cando estaba baixo a indumentria de D´Artagnan en Nunca Xamais, chegoume desde un banco contiguo a voz de Milady. Dicía que polas mañás dos xoves deste mes tiña que ir ao hospital a facerse unhas probas.

        Tan pronto a escoitei, perdín a miña identidade, e permanecín uns segundos sen saber quen era. Quedei desconfigurado. A miña mente en estado de formateo, non emitía ordes ao resto do meu corpo.

         Despertei ás catro da tarde do domingo, nunha habitación que non era a miña. Nº 104 da primeira planta dun centro clínico. A primeira persoa á que vin foi a miña nai. Despois comprobei que non tiña feridas de espada.

        Ao día seguinte mandáronme para a miña casa. Aquilo converteuse nun ir e vir de persoas, entre eles meus tíos, que me regalaron un móbil última xeneración. En ningún momento tiven tempo de pensar nas miñas cousas ata a noite.

        Os médicos dixéronlle ós meus pais que sufrira un Traumatismo Psicosomático, ou algo así. O mesmo que moito tempo atrás, volvéranse equivocar no seu diagnóstico.

         Eu só, no meu cuarto, intentei reconstrui-lo ocurrido en Nunca Xamais. Preguntábame se Wendy se dera conta do meu desmaio. Se nesta ocasión, en vez de ser eu o que fose ao seu rescate, fose ela a que viñese ó meu. O sono pilloume a traizón e compartín colchón coa dúbida do que ocorrera e tamén do que ía facer co lastre do meu novo móbil.

        Ao igual que o venres, levoume meu pai, por iso rematei na mesma plataforma que catro días atrás.

Tiña a imperiosa necesidade de falar con Jessi, pero ao punto rexeitaba tal idea. Na estación xogueimo botando unha moeda ao aire, polo que se saía cara ía falar con ela, cruz non. Ao terceiro intento saíu cruz. O Deus do azar dictou sentenza.

        Vina saír do tren e do mesmo vagón, outra vez, o meu profesor de matemáticas. Fixemos xuntos os cinco minutos de camiño ao instituto, e informoume que o xoves, pasado mañá, fora o día elexido para o seu exame. 

        O xoves. O día que Jessi non vai a clase.

        Vaime resultar complicado chegar en condicións ao exame de estatística, se antes a miña memoria non se alimenta da imaxe da miña amada. Ela sempre ten que estar fresca na miña retina. É o motivo do meu despertar. A súa imaxe murcha na miña mente é unha vinganza do recordo. Teño que falar con ela. Sobre o que sabe do sucedido en Nunca Xamais, e convencela de que este xoves pase polo instituto, e esta vez, sen moeda polo medio. Teño que armarme de valor, ao igual que Sandokán nas súas aventuras.

         Podería escribirlle unha carta. Dáseme ben iso de escribir. Pero ó pensar nela as palabras quedan ridículas, e a mudez invade os meus folios, deixando, sen embargo, no recordo, o silencio dun “quérote”. Chega o momento de deixar de ser unha frase subordinada, e ir ó seu rescate para que reine sobre o meu caos estatístico.

        Esa tarde, non deixei de preguntarme por onde se movía  a miña amada, ademais de pola miña mente. Decidín viaxar a Nunca Xamais, quizais ela estivera alí outra vez. Senteime no banco de sempre. Rememorei as aventuras que vivira alí. Comezou a chover, sen embargo, eu permanecín inmóbil, esperando, esperando...

        Chegamos os tres enchoupados a casa. O meu cansazo, eu e a miña amada na miña memoria.

         Lembrei o día que a coñecín nove anos atrás. Primeiro curso de primaria. O azar fixo que compartíramos pupitre, e que as nosas miradas se atoparan por primeira vez nun descoido das nosas pupilas. Na miña vida fora tan feliz como naquel lugar ao que me levou a súa mirada.

        Aquel día, cando cheguei a miña casa, díxenlle os meus pais que me quería casar. Botáronse a rir ante un tema tan serio. Desconfigureime. Estiven dous meses ausente en coidados intensivos nun hospital. Xa nada volveu ser o mesmo. Nin no colexio, onde xa non compartía pupitre con Jessi. Ó longo de oito anos conformeime con estar na aula con ela, pero nunca máis volvín ó paraíso gobernado polos seus ollos, nin intercambiamos palabras. A miña misión durante todo este tempo, foi coidala a distancia.

         Mañá necesito dicirlle, que, que...

         Durmín a raias. Pasei silandeiramente pola noite. Vinme en fronte de Jessi coma unhas catorce millóns de veces. Abarquei tódalas combinacións do xogo da primitiva, e cada vez que lograba pasa-la arañeira do silenzo, despertaba. Un ir e vir o seu encontro. Un non sei qué dicir.

        O barullo das sabas era o que quedaba do campo de batalla. Metínme na ducha máis que nada para despertar. A auga temperada perdíase pola miña bañeira con pegadas de covardía, que se filtraran na guerra dos meus soños.

         O almorzo, unha taza de leite con dúas culleradas de azucre, soubome a Jesi. No único que pensaba era en ordenar suxeitos con predicados, ligados cos verbos nas súas distintas conxugacións. E de momento, só conseguía fiar, Necesítote Princesa, osixenas os meus días. Eres a miña esperanza estatística. A miña desviación típica e a miña varianza.

        O virus da dúbida acompañoume na viaxe en autobús.

No día D, e a poucos minutos da hora H, dubidaba de ser capaz de desembarcar  unhas cantas palabras nos oídos da miña inspiración matemática. Por veces non me parecía complicado dirixirme a Jessi, pero outras veces tiña medo á reacción que nela puidera despertar que eu lle dixera que se deixara ver polo instituto a primeira hora da mañá do xoves. Que cancelara a súa cita clínica. Tiña medo a perder nun instante o que tanto tempo coidara en silenzo.

        Como cada mañá, esperaba en primeira liña da “pole position” de entrada a que o conserxe abrira a porta. Nesta ocasión, non me resultaba familiar nada. Percibía a estraña sensación de que era a primeira vez que ía cruza-lo limiar do que nunca xamais se dixo. Subín os dezaseis chanzos que conducían ás aulas “A”. Non sentía o corazón. Non sei se era por unha sobredose de latexos, ou se polo contrario, se esquecera de palpitar. As caras de tódolos días, e que non coñecía, sucedíanse nunha sucesión converxente ós seus respectivos lugares de docencia. Quedaba menos para saír do meu escondedoiro e deixar de ser como o fantasma da ópera; sempre á sombra. Comecei a moverme cara á diante, e logo apareceu ela. Aí estaba o momento co que soñara toda a noite. Despois ocorreu o que nunca antes imaxinara. Nada. Foron uns segundos de atrincheiramento na miña mudez. Tempo suficiente, para que este día non fose distinto con respecto ós de tantos atrás. No medio de tanta impotencia e tristura, unha alegría: este mércores calquera, tiña sentido. A súa imaxe, dérallo. Outra cousa sería o día seguinte.

         Trala miña covardía e necesitado de heroes nesa xornada, na clase de matemáticas, coñecín a Hipatia. Foi a primeira muller que se coñece na historia dos números. Viviu polo ano catrocentos. Sobrepasou en coñecementos a tódolos estudosos do seu tempo. Foi  envexada pola súa beleza e acusada de inmoral e pagá polo cristianismo, que se estendía por toda Europa, e que perseguía á muller intelectual e ó coñecemento. Por celos, o colectivo cristián, arrancáronlle-la pel a tiras e despois queimárona.

        Paseime o resto da mañá pensando en Hipatia. Metínme nas súas carnes, antes de que estiveran despedazadas, e xoguei a ser orador. Conquistaba todo o meu entorno a través da arma do razoamento matemático e estatístico.

        A pesar de non ter clase, pasei a tarde na biblioteca do instituto. Alí atopeime co meu profesor de matemáticas. Non foi cuestión do azar, senón que busquei o encontro e aproveitei para preguntarlle máis cousas sobre a vida de Hipatia. Invitoume a subir o seu despacho, e vendo o meu interese deixoume un libro de biografías de matemáticos. Nel estaba a vida de Cauchy, de Newton, de Fermat, de Hilbert, e tamén a da miña heroína. Faloume sobre os contidos do exame, e descubrín as innumerables lagoas estatísticas que eu aínda tiña. Por primeira vez na miña vida, atopáballe encanto á simetría par da campá de Gauss, e pensei en Hipatia, en como construía a súa torre de Babel, pero esta, de firmes cimentos. Deixeime afundir na sepultura do querer saber, e case sen darme conta, a tarde viuse atravesada pola estaca das primeiras luces da noite.

         Cheguei tarde a miña casa. Añiñei onde os meus recordos recentes, e lembrei que o meu profesor me dixera que non ía ter problemas no exame de mañá. Enorgullecéronme enormemente esas palabras, e mais no contento que se ían  pór os meus pais.

         Inmerso neste destripar da xornada pola pendiente da memoria, introdúxose ela, Jessi.

        O transcorrer do día, fixo que esquecera á portada dos meus pensamentos. Por unha parte alegrábame, pois víame capaz de vivir á marxe dela, pero, pola outra, doíame abandonala a súa sorte sen ser acariciada pola miña mente.

         Invadíume a grande dúbida de se era capaz de sobrevivir no exame de mañá sen antes vela. Onte tiña a certeza de que non.

         Intentei evadirme dos meus pensamentos lendo o libro de biografías, pero non me daba concentrado. Ía ser unha noite longa, longa e triste como a que viviu Hernán Cortés algúns séculos atrás.

         Desde a habitación escoitaba debater os meus pais sobre o seu tema favorito: política. Sempre os lembro así. O seu era abranguer grandes problemas, por iso apenas me comunicaba con eles.

Decidín acender a tele, mais apagueina ó instante. Non sabía como pasar aquela noite de soños hipotecados. Saín ó balcón, alcei a mirada ó ceo, e contei as estrelas. Cando a miña conta chegou a ningunha  deixéino.

         Entón intentei escudarme na escritura. Esborranchei unha frase e nada máis. Ese papel, case virxe, mantívome ocupado toda a noite. O meu bolígrafo non atendía a promiscuidades, e non era capaz de manchar o branco honor daquel odioso folio.

        Toda unha noite vendo a mesma frase. Pero esa maldita liña resumía a miña vida. Gárdoa nun diario á parte que comezo e remato hoxe.

         Fun o primeiro en entrar no cuarto de baño, tamén na cociña, e decidín tomar un autobús unha hora antes do normal.

        O día aínda era noite. Estiven sentado na porta do instituto, e logo, comezou todo. E todo, esta vez non era nada, senón que ía cambiar a historia da miña historia.

        O cotián era desorde, as sereas despertadores, a miña mente en branco e a guerra aí ó lado. Hoxe a vida era un xoguete roto, unha trampa.

        As portas do instituto abríronse moito antes do normal. A miña espera deixou de ser espera para converterse en nova espera de non sei qué.

Por primeira vez en moito tempo non ascendín polas escaleiras das aulas “A”. Tomei a liña máis curta cara ó meu pupitre. Aínda era cedo, e unicamente estaban ocupadas cinco mesas da aula. Excepto eu, que estaba en branco, todos tiñan aberto o caderno de matemáticas.O último repaso.

        O funcionar do instituto non che era o de sempre. Percibíase que algo pasara. Sendo todo igual nada era o mesmo. Instantes antes das nove, entrou o director na aula e díxonos que se suspendían as clases, aínda que polo momento, e mentres non se puxeran en contacto cos nosos pais o máis seguro era permanecer no centro. A xente que ía entrando a contagotas, poñíanos ó día. Un atentado no tren era a causa de tal desfeita.

        Comentábase que as explosións se sucedían por doquier, que as ambulancias, a policía e os bombeiros non daban feito. A cidade estaba en guerra. Entón pensei  no que días atrás me dixera o profesor de matemáticas. Hoxe vivimos nun deses lugares nos que esquiva-la morte é unha profesión. O azar do ti ou eu flotaba no aire.

        Saín ó corredor, e pensaba en cal sería a data alternativa ó exame de matemáticas. Oxalá non fora un xoves, e a imaxe de Jessi adornara o colorido dos folios. Perdido na selva dos meus pensamentos, devolveume ó mundo dos vivos unha noticia. O profesor Daniel morrera no atentado.

         Fun o último alumno que o viu con vida e co que compartiu o seu libro de biografías. Quixen moverme e non puiden, vinme envolto nos meus pensamentos da sorte. Subir nun vagón ou noutro, era cuestión do azar. Vivir era un boleto de  lotería, e morrer tamén.

         Invadíume o mesmo virus de días atrás. Comezaba o formateo da miña mente, e esta vez, quizais, para non volverse a configurar nunca máis.

         En pleno proceso de desconfiguración notei unha man no meu ombreiro, e unha voz afogada en bágoas que me dicía: “Botábate en falta Miguel”.

          Era Jéssica.