!Por fin!

Después de un largo tiempo instalado en la mudez, más que nada por motivos de trabajo, vuelvo a actualizar mi blog. En las próximas entradas, publicaré relatos que he escrito en gallego, y presentado a concursos literarios. En algunos he obtenido premios, en otros, como este que aquí publico no. Espero que disfrutéis de la lectura.

MAR E CEO UNÍRONSE NO HORIZONTE DUN INCISO

CHERNÓBIL.

           Meus pais, que eran emigrantes, eles preferían dicir cidadáns do mundo, sen embargo, agora que xa están asentados en España, non teñen o mesmo termo lingüístico para os africanos que se xogan a vida por entrar no noso país, concebíronme no ano oitenta e seis do século vinte en metade de non sei onde, entre tormentas tormentosas ensangüichadas nos límites das dúas europas, converxendo á máis pobre. Xa só esta primeira parte da miña historia mete medo, asusta, pois case todo está introducida nun inciso. Eu tamén son un inciso, incisivo seguramente. Ou quizais un punto e final, ao menos ata que un semáforo cambiou as luces da miña vida, abrindo unha liña en branco para continuar novas frases incisivas, ou cómo se chamen.

              Nacín con deformacións varias, sendo a máis vistosa, unha perna seis centímetros por debaixo da outra. Ademais, dicían que sufría certo retraso, e non no horario precisamente, senón mental. Con todo, conseguín rematar o bacharelato de macedonia, (metade letras con ciencias). Tamén me trabo na fala, algo que non entendo, porque antes de comezar a falar teño moi claro e pensado o que quero dicir, e mentalmente sóltoo de carrerilla. Por exemplo, agora pola miña mente circula a velocidade de lóstrego a frase “Constantinopla con todos os seus constantinapolitanitos”, non obstante, a miña lingua atropélase así mesma e con voz desagradable tardo dous minutos ou cento vinte segundos en sacala ao exterior. Non me gusta a miña voz. Rara vez utilizo o móbil para falar. Manéxome mellor con esesemeseses.

          Meus pais dicían que todos os meus defectos eran debidos aos alimentos que miña nai tomara durante os meus sete meses de xestación. Fun concebido en SSS, nos días que seguiron ao desastre de Chernóbil. Ambas cidades estaban separadas por máis de mil quilómetros, pero segundo meus pais a sombra do cruel é longa e chega a todas partes. De todas formas non me queixo de cómo me vai a vida, pois aínda que sexan curtos, uns dedos dunha asociación non gubernamental tocoume “grazas as miñas desgrazas”, permitíndome vender lotaría de forma ambulante.

GRAZAS AS MIÑAS DESGRAZAS.

            Grazas e desgrazas, maldito prefixo “des”, que converte á fermosa teta en despeito, o amor en desamor, e o que é peor, a honra en deshonra, deshonra na que caín pola miñas desgrazas e non grazas. Durmo pouco. Tres ou catro horas chéganme

            Escoitome en silenzo, porque aborrezo a miña voz, e desexaría que todos me oisen na taciturnidade, con subtítulos en galego ou castelán, pero con todas as súas letras, acentos e signos varios de puntuación como fago en todas as miñas mensaxes de móbil.

        Son un despechado deshonroso, que me refuxio case tódalas noites na miña cama e en frases como: “Cerro os ollos, e baixo o tapiz dos meus soños, viaxo á paisaxe que ti, muller, me sinalices. Só sms ao …”. “Rapaz guapo e culto, agasalla con grande dose de amor e paixón para muller. Só sms ao …”. “Catedrático da caricia disfrazada, busca muller. Só sms ao…”, … e unha ducia máis de frases rozando por igual o cursi, a desesperación “muller e só ao…”, e novamente a desgraza de non ter gracia, e todas cun común denominador, “muller e só sms ao…” .

Adéntrome moi dentro dos canais de televisión nocturnos, onde intento contactar con outras persoas. Quero crer que mulleres, para pasar con sixilo as altas horas da madrugada, intercambian mensaxes a través do móbil. Na bandexa de entrada e de saída do meu teléfono, cada noite pódese ler un vasto repertorio de mensaxes de todo tipo, de amor, de amizade, de sexo,… que remato borrando ao amencer. Son mensaxes vampiro.

Vivo nun mundo virtual, que se vén abaixo coa realidade de vender ilusión resumida nun cupón. Ilusión que algunhas veces vendo polas noites, pero esta sempre cae sucumbida polas poutadas da desilusión, porque son descortés e deshonesto, chegando en ocasións, incluso, a programar citas con mulleres e rapazas coas que chateo. Citas que nunca chegan a consumirse, máis que nada, porque eu, nunca acudo. O despertar formatea a miña mente, para pasar como boamente se pode polo día e converxer novamente a noites de paixón, ou do que sexa. Algunhas veces doume pena, por mentiras, e moita máis pena me dou por non desmentilas.

        O meu consolo reside no pretexto de que todos temos vicios, o meu e único é agocharme fisicamente detrás dunha literatura con pés de arxila.  

          Moitas palabras íllanme por culpa do prefixo “des”, pero hai palabras que me gustan como “desexado”, e outras que non entendo como “despertar”, antónimo de “durmir” e este á súa vez debería ser sinónimo de “pertar”.                                 

O SEMÁFORO DA RÚA FELICIDADE.

        En moitas ocasións despístome nos semáforos, sobre todo cando encabezo a ringleira de coches a pasar. Pero esta mañá andaba listo, e non dei opción a que outros condutores me insultasen coa linguaxe da bucina, cunha salvedade: esta vez era o único que esperaba que a cor paixonal cedera o seu testigo ao esperanzador.

        Lembro que unha mañá que ía recoller os cupóns do día, atopei pechado este mesmo semáforo. Era a primeira hora punta da maña e as agullas do reloxo debuxaban un ángulo recto, as nove. Entón deixeime engulir polos recentes recordos da noite, onde estiven chateando cunha muller viúva de corenta e cinco anos. Chegoume a propor matrimonio, ofrecíame unha xenerosa fortuna, e moito, moito amor e paixón. Seguramente todo mentira, pero eu prefería pensar que a miña poesía nocturna conseguira enamorala. As mensaxes vampiro desa noite resistiron á luz do amencer e comecei a revisar as mensaxes que lle enviara desde o meu móbil, e entre outros, quedeime cun que se repartía en dos e que dicía: “Non sei como eres, pero a miña mente reservouche a súa habitación máis luxosa, na que residirei a partir de agora, e a chave, amor, a chave queda derretida pola calor do meu corazón”. Aquela muller madura e mais eu, case un cuarto de século máis nova ca ela, quedaríamos atrapados para sempre xamais naquel cuarto ficticio, condenado a ser demolido nas seguintes horas de luz, de realidade. Aínda que máis real era o puño que golpeaba de forma insistente na ventanilla do meu coche e me rescatou dos meus pensamentos galácticos. Cando baixei o cristal, un dragón cuspía lume traducido en palabras.

         - É que non escoitas os bucinazos? Ademais de cego estás xordo,  tres veces abriu e pechou o semáforo. Que temos que ir traballar!

- Síntoo. – Ese “síntoo”, saíu dividido en doce sílabas, pois a miña lingua serpeou ao non poder máis  na miña pequena boca, o que provocou que os ollos de dragón se apagaran e volveran a tomar asento no seu coche.

           Cousas semellantes me pasaron outras veces, pero esta mañá, a pesar de ser o único que esperaba o visto bo do tricromático semáforo, non quería que ninguén se apiadara de min, e apenas cambiou de vermello a verde arranquei, ao tempo que percibín que unha motocicleta se abalanzaba sobre o meu vehículo, un semivolantazo meu e un medio xiro da motocicleta que se empotrou contra un coche estacionado na outra beirarrúa, emanou un instante case eterno.

UN INSTANTE. AMOR.

            Pasou voando por diante do meu parachoques. Quedou unhas milésimas de segundo coa súa mirada cravada en min. Endexamais ninguén cravara de aquela maneira a súa mirada. O tempo detívose nunha micra de segundo e permanecín ancorado a un presente continuo con sabor a quimera. Lembreime a frase do poeta, “por unha mirada un mundo”.

       O futuro máis inmediato rompeu o feitizo daquel presente continuo que caeu inexorablemente en pasado. Estacionei e encamiñei os meus pasos cara á pista onde aterrizara. Estaba inconsciente. A medio saír dun bolsillo do seu bolso tiña un móbil, mesma marca có meu pero un punto máis moderno. Desde el chamei ao cento doce. Todo aconteceu moi á présa, case non era consciente do que estaba ocorrendo. En nada vinme rodeado doutras persoas. A miña mente seguía encarcerada na súa mirada.

        Chegou a ambulancia, e subímonos os tres: ela, eu e a súa mirada na miña memoria.

       Ao chegar ao centro clínico fixéronme pasar a unha sala de espera. Aos dez minutos unha voz feminina preguntaba polos familiares de Mar Leroy Sarmiento. Ninguén contestou. En ton máis alto pronunciou: “familiares de Mar Leroy, a accidentada en moto”, entón gritei: “Eu”. 

– Sígame por favor. –

       A enfermeira conduciume a un despacho, no que tiven que esperar outros dez minutos a chegada da facultativa, unha rapaza que tal vez rozaba os cuarenta, ou tal vez os trinta, a verdade é que era de idade incerta. No mesmo instante que entrou pola porta escoitei unha melodía clásica que non me era familiar e que saía das miñas entrañas. Enseguida caín na conta de que aquela música procedía do móbil que lle collera a Mar.  Agora a rapaza xa tiña nome.

MAR E CEO UNÍRONSE PARA TRAERME NOIVA.

       Baixo a mirada permisiva do médico, descolguei o móbil, en cuxa pantalla aparecía Lisa.

– Si. – Contestei amedrentado.

– ¿Mar? –

– ¿Quen eres? Mar acaba de ter un accidente de moto, e agora estou con ela no hospital. – A miña tartamudez mesturada con grande dose de nerviosismo, provocou unha explosiva e inesperada fluidez na miña fala.

– ¡Ai deus santo! Son Elisabet, a súa irmá, que tal está? –

– Xustamente agora me van a informar do seu estado. Como podería contactar co resto da familia? – As miñas palabras saían con vaselina polo rápido que fluían polo leito da miña gorxa. Estaba marabillado.

– Eu, o meu marido e as miñas dúas fillas somos a súa única familia, e por riba en Suíza. Por favor manténme informada do que vaia acontecendo.

– Descoida – Concluín así unha conversación onde por primeira vez na miña vida o tartamudo non era eu.

– Son a doutora Ceo Crespo, e a súa moza está en coma. Sofre un traumatismo, e hai que esperar cómo evoluciona nas seguintes setenta e dúas horas. Por outros casos parecidos que tivemos anteriormente, hai esperanza de que se salve. –

Permanecín calado sen saber qué dicir, tal vez temeroso de que a miña facilidade de oratoria non fose a misma de instantes anteriores, ou quizais, aínda asimilando o rol de parentesco que aquela doutora de equis anos me asignara sen  saber por qué. De alí a uns instantes preguntei:

– Podo ver a miña moza?

O HORIZONTE.

            O meu horizonte quedou debuxado na liña imaxinaria, na que Mar e Ceo se atoparon no meu camiño. Nas horas que seguiron, mantiven informado por eseemeeses a Lisi, ¡xa me permitía incluso tuteala!, tamén lle informei de que eu era o mozo da súa irmá. A contagotas, ela íame cimentando o edificio físico e psíquico de Mar. Segundo me informaba, era unha rapaza contra sistema, unha solitaria e independiente. Desde que os seus pais faleceran nun accidente de tráfico, non quería depender de ninguén. A revolución cheguevarista aquí levaríaa a cabo por sí soa. Sen embargo, concluíu Lisi, que detrás desa apariencia de autosuficiencia  percibíase que pouca xente precisaría de más compañía e amor que a súa irmá, cuxa fachada nada tiña que ver co interior. Por iso se aledaba de que por fin encontrara noivo, aínda que agochou  a súa sorpresa, porque así dáballe as costas a ideais que realmente e segundo ela non sentía, aínda que iso sí, fastidiáballe que Mar fose tan reservada ata o punto de ocultarlle o seu  noivado comigo.

       O que restou de mañá paseino nos corredores da UCI da clínica. A iso das dúas, Ceo invitoume a que fose a descansar e entregoume o bolso de Mar, con todas as súas pertenzas.  Entón subín a un taxi, destino rúa Felicidade, e no  seu asento traseiro recompuxen un puzzle cuxas pezas extraín do seu DNI, dunha anoréxica cartilla de aforros e dun chaveiro que se bifurcaba en multitude de afluentes. Cando cheguei á rúa Felicidade e collín o meu coche, naveguei por un de aqueles afluentes que desembocaba no mar da porta da vivenda de Mar.

            Ao entrar, sobresaltoume a  carreira polo curto corredor de dúas cadelas, e un gato de Angola que a paso máis lento, presumía de ser o xefe de aquela pequena manda. Por sorte, todos eran inofensivos, e a súa estrañeza cara á min minguou no instante que atopei os seus víveres e pratos nos que servilos.

MATEMÁTICAS.

            Lavei os pratos, vasos e cubertos que se amontoaban no vertedeiro, baixei a vasoira, ordeei un poco a desorde que máis renxía á vista e, incluso, me permitín facer a coada, ao tempo que chamaba a miña casa para explicarlles que ía tomar, durante algún tempo, un descanso nun dos albergues da asociación.

            Coas feras domadas, e a xeometría paisaxística do piso de Mar máis ou menos ordeada, buceei polos recantos ortoédricos da vivenda, pescudando que a miña  nova noiva era licenciada en Matemáticas, de aí esta xerga que utilizo, pois no meu recorrido polo seu piso, atopeime cuns cantos libros aritméticos que descansaban sobre un vello andel, coroado cunha orla e título de licenciatura enmarcado nunha pequena sala. Sen nada máis que explorar, e con todo ordeado dunha forma subxetiva baixo o meu punto de vista, dirixinme ao único sitio no que a miña  vida tiña sentido. A clínica.

            De camiño alí, a miña  fráxil mente viaxou a tempos dos meus estudos de secundaria, e concentrei todos os meus pensamientos na  aprendizaxe de matemáticas. E pensei en Mar, e en min, cada cal cunha dirección descrita, e tamén pensei na rúa Felicidade, punto de corte das nosas traxectorias. Quizais, ese punto represente o que algúns chaman destino. E unha vez introducido no tema, aparecíanme decimais por todas partes que acababan aniñados no momento que Mar despertara. Cravábanseme  na memoria como alfinetes as palabras de Lisa, nas que se sorprendía do noivado da súa irmá, máis que nada porque non debuxaba á súa irmá con noivo, porque era antinoivos. Outra idea que se me pasou pola cabeza é que Mar estivera en coma multitude de anos, en cuxo caso, ela sería unha asíntota, e eu a función que me acercaría indefinidamente a ela pero sen chegar nunca a bicala. Os decimais non desaparecían das miñas hipóteses matemáticas, e todo pasaba de branco a negro sen estacións intermedias de paso, por veces era noivo, e outras, antinoivo.

 CARA OU CRUZ.

            Tan pronto cheguei ao corredor que desembocaba na sala na que descansaba a miña bela durminte, tropecei con Ceo, quen sempre despertaba certo optimismo contaxioso, debido a unha sorrisa permanente debuxada na súa cara.

–        Está evolucionando mellor do previsto. Mañá quitarémoslle algúns tubos, pois o seu cerebro empeza a drenar por sí mesmo.

        Una das virtudes da facultativa era a sinxeleza que utilizaba na súa linguaxe para facer intelixible un parte médico que seguramente enchería varias follas de palabras inintelixibles a ollos de calquera mortal.

Chamei a Lisa, tíñaa informada ao minuto. Despois senteime na sala de espera, onde había outras tres persoas, esperando todas noticias do máis alá. Abrín un diario, non obstante, non me daba concentrado na lectura, as letras precipitábanse sen compaixón pola pendente das palabras que se esfuman á nada. Deixeime atrapar, entón, polo recordo que aínda queimaba na miña memoria máis recente, e sobre todo, cómo ía a acabar esta farsa, este amor cimentado en terras pantanosas, nas que xa estaba enterrado ata a coxa dunha perna, a outra uns centímetros máis. Pero sempre me quedaba a ilusión de ser aceptado por aquela bela durminte, ao menos como animal de compañía, pois producíame certa sorpresa que nestas horas ninguén chamara ao teléfono de Mar, salvo a súa irmá. Deducín, quizais sen demasiada base científica, que aquela rapaza era muy introvertida, e que ao despertar ía necesitar ao seu carón a alguén máis que aos seus animaliños, e ía agradecer a miña  compañía, pero nun pestanexo as miñas vacilacións hipotéticas viaxaban ás antípodas, e como sempre sen facer escalas intermedias. É como tirar unha moeda. Cara o ceo, cruz o inferno. Cara noivo, cruz antinoivo. Cara Mar, cruz o de sempre. Un inciso.

– Hora de visita. –

A MIÑA BELA DURMINTE.

            Quedeime atrapado na beleza do abismo, centos de milímetros de tubos  coroábana no seu leito.  Resultábame milagreiro que puidera caber tanta fermosura no filo da vida. Non tardei en caer atrapado baixo a arañeira de aqueles ollos, que aínda tiñan o pano corrido, ocultaban o santo grial dos meus vinte e dous anos nun instante. Ceo caído sen piedade na auga, que se reflictiu nas súas pupilas e iluminaron cada segundo da miña vida, azul celeste que mutou a ilusión que eu vendía en boletos de lotaría, por outra máis lexible, que batallaba por mantenerse viva. Que fácil é soñar, ter ilusión, e que difícil é palpar o soño!

            O xuíz do incorrupto do reloxo esqueceuse de marcarme os minutos ao tempo que atopei unha nova profesión naquel cuarto. Gardián, gardián dos soños de Mar. A cento oitenta quilómetros por hora de cisma hipnótico, volveume á  realidade do minuto a doutora Ceo.

         Cando rematou o tempo de visita, acompañeina a tomar un café. Eu cervexa. Comezou a desnudar o seu pasado, contábame que apenas saía da clínica, pois cubría as gardias a todo aquel personal que llo pedía, e ao igual ca min, con apenas catro horas de soño chegáballe para ter a súa mente fundida no traballo, e non deixar ocos polos que se filtrase o recordo do seu marido e fillo de dous anos, ámbolos dous  mortos nun accidente de tráfico seis meses atrás. Resultoume incómoda a conversación, e non todo o que baixaba pola miña cara era súor.

         Funme ao baño para maquillar a situación que se xenerara. Cando volvín, Ceo, sempre en compañía da súa sorrisa, dispúñase a irse, pero antes díxome, – A túa moza salvarase, o amor é a menciña máis eficaz para curar.  – Devolvínlle a sorrisa, e concluíu – Nótase que vos queredes moito. – Disto último que me dixera, ao menos, media parte era totalmente certa.

CHARLIE.

            Estaba lonxe de ser a persoa dez. Número que representa a perfección nos exames, aínda que seguramente a miña matemática favorita falaríame da perfección do número aúreo, co que me familiaricei a noite anterior lendo na casa de Mar un vasto libro que se titulaba “La sucesión de Troncolari Supermirafori”, escrito por un matemático galego. Ao longo do mesmo había notacións a lapis, que se escapaban ao meu fío coñecemento do  tema.

         Estaba sorprendido pola mutación que sufrira desde onte. Unha metamorfose que cambiara o xogo de palabras polo de números, sendo eu case anumérico. Pensaba, tal vez, que acercándome ao cálculo, non aparecerían decimais por todas partes á hora da verdade.

            Movíame polo piso de Mar como se navegara por alí desde meses. Os animais xa se familiarizaran coa  miña presenza, e convivíamos sen molestar ao próximo, respetando os distintos caladeiros. A orde víase osixenada por certo caos á miñá imaxe e semellanza.

         Tocaba volver á clínica, collín a  miña carteira, as chaves. Faltábame o móbil, busqueino por case todas partes, non, non  por todas, senón houbera aparecido. Logo, fun ao INEM dos móbiles en paro con dirección ao meu bolsillo e saquei o teléfono de Mar. Chameime. A sintonía tenebrosa do meu teléfono soou entre as sábanas da cama. Deume igual, eclipsado polo que ocurreu nese mesmo momento. A miña mente quedou sen aire,  as autoestradas que conducían ás demais partes do meu corpo víronse colapsadas, e un terremoto destruira as carreteras secundarias a outros órganos non vitais. Os meus ollos non vían máis alá de ninguna parte, os meus oídos non escoitaban nin a desorde do silenzo.

Cinco minutos máis tarde, puiden gritar, máis que nada para saber que aínda respiraba, pero xa todo cambiaría para sempre.

         Cando me chamei desde o móbil de Mar, na pantalla encendeuse o nome de Charlie.     

            Charlie era eu, aínda que o meu  nome era Juan.

MAREA NEGRA E CHOIVA ÁCIDA.

            Tiven que tomar un taxi para ir á clínica. Non estaba en condicións de conducir. No asento de atrás comencei a cotillear no móbil de Mar. Unicamente tiña dous nomes na axenda: o de Lisi e o meu, que non era de todo meu, e da que emanaron tódolas mensaxes á fonte de entrada do seu  teléfono, enviados nun intervalo de tempo de menos dunha hora. O que estaba primero, que foi o último que enviei, dicía, “Ok. Ás nove na cafetería do concello”. Non lin as oito mensaxes que seguían porque non facía falta lelas para coñecer o que dícían. Por exemplo, o último da lista, que foi o primeiro que lle enviei, dicía: “Chámome Charlie, son diplomado en Traballo Social, teño 22 anos e vivo en Pontevedra. Agora tócache  desnudarte a ti”.

         Cando Mar tivo o accidente, dirixíase á cafetería do concello. Chegaba tarde á súa cita comigo. Ao final ningún dos acudiu. Sen embargo o destino citounos no semáforo da rúa Felicidade.

            Esta mañá gustaríame enganar á verdad, quería facer trampas á realidade para que ao menos deixase flotar un instante de amor, pero o departamento no que se teña que hospedar, estaba hipotecado, porque eran longos os dedos da man do remordemento, un cancro que me ía minando a ritmo de térmite.

         O móbil de Mar queimábame a memoria, e pouco a pouco seguía afogándome. Pero aínda tiven tempo de utilizalo unha última vez. Para escribir un esemeese, que dicía: “Síntoo Lisi, Mar foise. O seu enterro será pasadomañá no cemiterio municipal. O velario será no tanatorio da clínica”. Ao momento chegou a resposta á miña mensaxe, “Mañá á mañá vémonos Juan. Sínto que nos coñezamos nesta situación”.

DO CEO AO INFERNO.

            Non fixo falta que chegase ao corredor principal da UCI. Ceo esperábame na antesala do inferno. Nese momento, as frases tomaron vacacións. De feito faltaron e sobraron palabras, a súa sorrisa borrárase de un plumazo, e os seus ollos arrubiados de tantas gardas, desviáronse do meu campo de visión, que se viu embazado polas bágoas, que oculté detrás dos meus dedos. A man da médica paseou a ritmo lexionario con tinguiduras de pésame polas miñas costas, e despois quedeime na soidade de aquela sala de espera, na que non esperaba nada.

         Deixei no corredor do tanatorio o bolso con todas as pertenzas de Mar, para que foran entregadas a súa irmá.

             Eu volvín á encrucillada da rúa Felicidade, para min, a partir de hoxe sinónimo de realidade. Os meus ollos estaban enchoupados  de auga salgada, pero non procedían de mar, senón de regresar a una realidade de tullido tartamudeo novamente envasado nun inciso sen data de caducidade.