RELATO PRESENTADO AO CONCURSO DE RELATO CURTO XAIME ILLA DE POIO

MAIO 2018

Arestora que vin na televisión a Lúa recoller o seu premio á mellor guionista, acórdome, … lembro millóns de pasados.

 Agora que estou xubilado, e sen case futuro que percorrer, miña mente recorda a aquela nena pencada, que actualmente é unha das guionistas máis cotizadas do mundo. Ultimamente semello un dos seus personaxes, que non para de ver o reloxo.

Como me gustan as primeiras veces, incluso as segundas, agora que estou  nas penúltimas!

Eu bailaba xa cuns cincuenta e poucos anos, e Lúa era alumna de segundo da ESO. Cando lles mandei escribir un conto sobre algunha lenda ou conto que coñeceran, quedeime prendado do relato daquela rapaza. Indaguei se aquela historia circulaba por internet, ou se estaba baseado nalgún feito real, pero non atopei nada. Estaba redactado cun coidado da linguaxe asombroso, ninguén diría que o relato fluira dunha mente de tan curta idade. Vou a reescirbir o conto, para así mantelo fresco na miña murcha memoria.

“Foi un ano redondo. No 1910 Lorenzo, con tan só dazaseis anos comezou a traballar no taller de móbeis con máis prestixio da zona. Un sábado, quedou ata máis tarde do normal, e axudando ao seu xefe a levar un armario de carballo ao soto do almacén, esvaroulle das mans deixando que a sorte da gravidade recaiese enriba do seu xefe, que acabou esmagado polo gardarroupa no último chanzo da escaleira.

A pudente familia cargou todo o peso da xustiza sobre Lorenzo, ao que condearon a cadea perpétua na único cárcere da rexión, que se asentaba nun penedo cuberto sempre dun manto de néboa que coqueteaba con temperaturas xélidas en inverno e moi cálidas no verán.

Non tardou moito tempo en atopar un pasatempo ao resto dos seus días, no taller de madeira rexentado por Salvador, un vello preso que xa cumprira condena, e que só acudía a traballar de sete da maña á unha do mediodía.

Esas horas no taller, pasábanlle a Lorenzo como lóstregos.  Sempre tiñan encargos por facer, cadeiras, mesas, e sobretodo cadaleitos, como dicía Salvador, “aquí todolos días hai alguén que enterrar no cemiterio do Castro”.

O cemiterio do Castro, ao que tamén chamaban dos Leprosos,  estaba a dúas horas en carro do cárcere, e alí soamente eran enterrados presos, vagabundos e algúns animais que os donos non querían tirar ao río como acostumaba facer a maioría da xente.

O viacrucis de Lorenzo, residía nas enormes tardes, pechado na súa cela compartida con outros dous presos. Mataba as horas ollando acotío o seu reloxo de bolsillo, e fumando un  tabaco de pésima calidade que lle traía de fóra Salvador. Este vello, quería ao novo púpilo coma a un fillo, o fillo que nunca tivera.

Os días, calaban como lousas no corpo cada vez máis esquéletico de Lorenzo.  A Salvador, tamén delicado de saúde, caíalle o alma ao ver que a vida de aquel rapaz comezaba a estar en números vermellos co futuro, polo que unha mañá, levouno a un recuncho apartado de todas partes, e díxolle:

-          Teño un plan de fuxida para ti.

-          Escapar de aquí?

-          Si. Escoita, e non digas nada ata que remate de contarche meu plan. O xoves que vén, ao baixar aquí, métete nun cadaleito cun morto. Levarante ao camposanto dos leprosos, entón, irei a iso das dúas da tarde e desenterrareite. O que fagas despois coa túa vida xa é cousa túa.-

Lorenzo tiña pánico aos espazos pechados, e tras centos de pitillos, ao día seguinte díxolle ao vello encargado do taller de Madeira da Cárcere do Penedo, que iría adiante coa idea de fuxir daquel inferno con tardes onde o fin estaba na outra punta do seu reloxo.

Na mañan do xoves, Lorenzo meteuse nun ataúde xunto cun corpo cuberto por unha bolsa de plástico. Cando viñeron os catro funcionarios do cárcere que se encargaban de enterrar aos presos, sorprendéronse de que o cadaleito pesara un pouco máis do normal, e iso, que o peso de Lorenzo era máis ben tirando para baixo.

O ósos de Lorenzo foron testemuños sufrintes de cada unha das fuchancas no que caía o carro tirado por dúas vacas camiño ao camposanto. Un par de horas despois, o resentido corpo do mozo xacía a metro e medio baixo terra. Agora, só tiña que agardar a un Salvador que o levase novamente a ver o Lorenzo do ceo.

Quería que pasase rápido o tempo, por iso tentou, sen éxito, durmir. Despois, pola súa cabeza pasaron millóns de cousas que nunca antes compartira coa súa mente. Pensaba, onde, e cómo ía a refacer o resto dos días da súa vida.

Sumido nos seus pensamentos, Lorenzo sentiuse incapaz de controlar a noción do tempo, os minutos quizáis foran horas. Comezou a compartir espazo coa desesperación desesperada. Canto tempo tardaría Salvador en quitalo daquela oscuridade?

Cando, xa non lle quedadan cousas nas que pensar, e arriscando a perder un pouco máis, de por si xa escaso  osíxeno, decidiu prender un misto para ver a hora.

Unha vez prendido o fósforo, na esfera do seu reloxo, viu o reflexo da faciana coa que compartía cadaleito, que quedou ao descuberto ao desprazarse lixeiramente o saco que a tapaba.  A cara que se reflexaba no reloxo de Lorenzo era,… a de Salvador.”